به این عکس های قدیمی بالا نگاه کنید، به نظر شما چیزی کم نیست؟ اگه جواب شما خنده است پس درست حدس زدید.
اما دلیل این بی‌حالی‌ها چیست؟ چرا این افراد انقدر جدی به نظر می‌رسند؟ چرا مردم در عکس های قدیمی نمی‌خندیدند؟
خب برای فهمیدن پاسخ این سوال باید این مسئله را از دو دیدگاه بررسی کنیم.
دیدگاه فرهنگی
در زمان گذشته که دوربین‌ها نبودند، نقاشی کار پر درآمدی بود زیرا که داشتن پرتره در آن زمان باب بود.
پرتره‌ای که در گذشت زمان به همه نشان داده می‌شد برای همین افرادی که این پرتره‌ها از آنان کشیده می‌شد خواهان آن بودند که عکس آنان در حالت جدی کشیده می‌شد.
چرا که در گذر زمان ارزش این نقاشی بالاتر می‌رفته پس منطقی بود که چهره جدی به خود بگیرند.
اما استثناهایی هم در این زمینه وجود دارد.آن استثناء نقاشیای به اسم لبخند مونالیزا است.
دیدگاه فناوری
فناوری دوربین‌های عکس‌برداری در آن زمان بسیار ابتدایی بود اندازه آن‌ها به طور عجیبی بزرگ و زمان زیادی برای ثبت یک عکس صرف می‌شد.
شما تصور کنید که منتظر این نشستید که یک نفر از شما عکس‌برداری کند. اگر مدت زمان این عکس یک دقیقه شود.
مسلما شما همان حالت اولیه‌ای که گرفته بودید را نخواهید گرفت.
حال تصور کنید که این مدت زمان به ۱۵ دقیقه افزایش داده شود. شما حتی اگر در ابتدای کار قهقه می‌زدید در انتهای کار به گریه خواهید افتاد.
چرا ثبت یک عکس ۱۵ دقیقه طول می‌کشید؟
دلیل این عمر انتشار نور است. هرچه قدر شاتر دیرتر باز شود، فیلم طولانی‌تر نمایش داده می‌شود.
برای همین گرفتن چهره‌ای معمولی و یا جدی به نظر منطقی‌تر می‌آمد.
در سال ۱۸۷۰ میلادی عکس های قدیمی در ثانیه گرفته می‌شد. حال ثبت یک لبخند طولی نمی‌کشید.
امروزه در کسری از ثانیه بیش از چندین شات می‌توانیم بگیریم و هر روزه به عکس‌هایی با کیفیت بالاتری دست پیدا می‌کنیم.
