در گذشته نه چندان دور، مردم برای ذخیره‌سازی فایل‌های شخصی، موسیقی، تصاویر دیجیتالی از دیسک‌های ذخیره‌سازی نوری استفاده می‌کردند. تا سه دهه گذشته، بازار فلاپی دیسک ها، CDها و نوارهای کاست بسیار داغ بود؛ امروزه اما یک گوشی هوشمند به‌راحتی می‌تواند هزاران برابر یک CD و حتی DVD در خود موسیقی جای دهد. عملکرد هارد درایوها در اختیار گذاشتن قابلیت خواندن و نوشتن (Write & Read) برای کاربران بی‌نظیر بود، حدود ۵۰ سال پیش اختراع شدند. این اختراع جالب و کارآمد، سال ۱۹۸۰ میلادی پا به چرخه مصرف روزمره مردم جهان گذاشت.
ذخیره‌سازی به کمک مغناطیس
علم مربوط به مغناطیس بسیار گسترده است. هارد درایو برای ذخیره‌سازی اطلاعات از دانه‌های ریز مغناطیسی کمک می‌گیرد. هر کدام از این دانه‌های مغناطیسی یک بیت (Bit) را تداعی می‌کنند؛ یعنی هر بایت (Byte) شامل ۸ دانه آهنی مغناطیسی است. پس اگر شما یک هارد درایو ۲۰ گیگابایتی (مثل یک آیپاد ۲۰GB) داشته باشید، می‌توان گفت که ۱۶۰ میلیارد (۱۶۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰) دانه آهنی ریز مغناطیسی هم در اختیار دارید. به هر کدام از این دانه‌ها در صورت مغناطیسی‌شدن، عدد ۱ را نسبت می‌دهند و در غیر این صورت عدد ۰ را برای آن در نظر می‌گیرند. ناگفته نماند که دانه‌های آهنی، هر کدام یک‌دانه مغناطیسی نیستند، بلکه یک صفحه آهنی وجود داشته که به میلیاردها قسمت تقسیم شده‌است.
چه کسی هارد درایو را اختراع کرد؟
درست مثل خیلی از اختراعات مربوط به حوزه رایانه‌ها، شرکت IBM مخترع اصلی هارد درایو به شمار می‌رود. در واقع هارد درایوها با رسالت سرعت بخشیدن به عملکرد حافظه دسترسی تصادفی (Random-Access Memory) ساخته شدند. مشکل اصلی فضاهای ذخیره‌سازی رایج در آن زمان، مثل کارت‌های پانچ‌شده یا رول‌های مغناطیسی، عدم دسترسی سریع به بخش خاصی از اطلاعات ذخیره‌شده در آنها بود. از این رو، برای دسترسی به آن بخش‌های خاص، مجبور بودیم از اول تا آخر فضای ذخیره‌سازی را خوانش کنیم. این پروسه زمان‌بری بود که به دست هارد درایو از بین رفت.
